W roku 1875r. niemiecki archeolog Ernst Cartins rozpoczął wykopaliska na terenie antycznej Olimpii. Przez Polskę przeszła fala entuzjazmu i zainteresowania historią oraz zabytkami starożytności. Olimpię zaczęli odwiedzać pisarze i artyści. Wśród nich byli Pierre de Coubertin oraz Lucjan Rydel i Henryk Sienkiewicz, który w poznańskim „Bazarze" wygłosił wykład o roli Olimpii w dziejach kultury europejskiej. Pięknie powiedział:

„...Słynęliśmy kiedyś z rycerstwa, siły i odwagi.

Dziś winniśmy na sportowym gruncie pielęgnować powyższe cechy.

Ja, który wprowadziłem do naszej literatury cały szereg ludzi zdrowych, wyjątkowo silnych,

muszę mieć dla ćwiczeń cielesnych tylko słowa uznania".

 

Wskrzesicielem nowożytnych igrzysk olimpijskich był Pierre de Coubertin.

Pierwsi polscy olimpijczycy startowali pod flagami zaborców. W Londynie w 1908 r. Austrię reprezentowała tenisistka Felicja Pietrzykowska, w 1912 r. w barwach Austrii startował sprinter Władysław Ponurski.

Polski Komitet Igrzysk Olimpijskich powstał w 1919 r. Po zaakceptowaniu go przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski uzyskał oficjalne zaproszenie na igrzyska w Antwerpii w 1920 r. Polskę reprezentował poczet sztandarowy, biorący udział w defiladzie otwierającej igrzyska.

Po raz pierwszy pełna reprezentacja polska pojechała na igrzyska w 1924r. do Paryża. Srebrny medal w drużynowym wyścigu kolarskim na 4 km zdobyli: Józef Lange, Jan Łozarski, Tomasz Stankiewicz i Franciszek Szymczyk. Medal brązowy wywalczył w skokach konnych Adam Królikiewicz

Pierwszy złoty medal zdobyła w 1928 r w Amsterdamie - Halina Konopacka za rzut dyskiem (39,62m)- był to rekord olimpijski i świata.

W 1932 r. lekkoatletka Halina Konopacka zdobyła III miejsce i w 1936 - II miejsce. W 1932 r w Los Angeles Janusz Kusociński wygrał bieg na 10 km.

Wybuch II wojny światowej przekreślił wiele sportowych karier. Janusz Kusociński, Helena Morusarzówna - mistrzyni Polski w konkurencjach narciarskich i Władysław Karaś - brązowy medalista olimpijski w strzelaniu z kbk z 1936 r. zostali rozstrzelani przez gestapo. Polski sport nie poddał się jednak rygorom okupacji. Chodziło o zademonstrowanie woli przetrwania za wszelką cenę.

W Poznaniu i Kaliszu odbywano konspiracyjne mistrzostwa w piłce nożnej i lekkiej atletyce. Takie turnieje często kończyły się tragicznie. W 1941 r w Kaliszu Niemcy aresztowali uczestników konspiracyjnych zawodów, wysyłając ich do obozu koncentracyjnego. Nie osłabiło to inicjatywy Polaków. Zawody sportowe odbywały się nawet w obozach.

Sytuacja polskiego sportu po 1945 r. przedstawiała się dramatycznie. Większość obiektów była zrujnowana, wielu wybitnych sportowców i działaczy straciło życie podczas wojny. Sport, podobnie jak cały kraj, cierpiał po wojnie na niedostatek specjalistów, ale jego odbudowa następowała szybko i skutecznie. Polacy potrzebowali sukcesu, potwierdzenia, że wojenna groza jest już za nimi.

Po wojnie polski sport zaczął odnosić poważne sukcesy. Tak stało się już na igrzyskach w Londynie w 1948 r. Jeszcze raz udowodniliśmy, że nie instytucje, lecz zawodnicy i trenerzy decydują o zwycięstwach.

Ogólnie polska reprezentacja wzięła udział w 17 igrzyskach olimpijskich letnich i 18 zimowych. Dorobek polskich sportowców w igrzyskach olimpijskich w latach 1924 - 2002 to 241 medali, w tym 56 złotych. (stan na koniec 2002 r.)

Polscy olimpijczycy charakteryzowali się wytrwałością, wysoką techniką, bojowością i wiarą we własne siły. Wielu z nich kierowało się zasadami fair play.

Waldemar Baszanowski, mistrz świata w podnoszeniu ciężarów w wadze lekkiej z 1964 roku, jest wzorcem kultury osobistej - gdy przegrał nigdy nie zapomniał pogratulować zwycięzcy.

Janusz Sidło - rekordzista świata w rzucie oszczepem - w geście fair play użyczył swojego lepiej wyważonego oszczepu Norwegowi Egilowi Danielsenowi. Danielsen zdobył złoty medal, Sidło - srebrny. W historii fair play Janusz Sidło zajmuje jedno z najwyższych miejsc światowego sportu.

Wszyscy uważamy, że są to cenne wartości i umiejętności, które staramy się przekazać naszym wychowankom, a zasad fair play należy przestrzegać we wszystkich sferach życia, dzięki nim bowiem możemy żyć w społeczeństwie uczciwym, stosującym sprawiedliwe formy współżycia.